Ανδριανή Ομήρου, Στ’ Δημοτικού 13^ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας

13ος Πανελλήνιος Διαγωνισμός Παραμυθιού

Διαβάστε ολόκληρο παραμύθι ΕΔΩ

Κολυμπούσα ανάμεσα σε τεράστιες συστάδες φυκιών. Προχωρούσα προς τα εκεί που μια ακτίνα ηλίου έπαιζε με μια τεράστια ανεμώνη. Όμως όσο κ αν προσπαθούσα να φτάσω, η ανεμώνη όλο και απομακρυνόταν. Τότε κατάλαβα πως ήταν η ανεμώνη των ανεκπλήρωτων ονείρων. Σε αυτή δεν φτάνεις ποτέ, παρά μόνο όταν θα έχουν εκπληρωθεί όλα τα όνειρα σου. Κι εγώ πάντα ονειρευόμουν να βρω τον θησαυρό των θαλασσινών λέξεων. «Μόνο αν βρω το θησαυρό θα τη φτάσω» σκέφτηκα, αλλά τότε την είδα να μεταμορφώνεται σε μια σοφή γέρικη χελώνα.

     Ήταν ίσως η πιο γέρικη χελώνα όλων των θαλασσών, και τότε με την ελάχιστη δύναμη που της είχε απομείνει είπε «παιδί μου, καλό μου ψάρι, τόσα χρόνια ψάχνεις απεγνωσμένα αυτόν τον θησαυρό, γιατί σου είπαν ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κάνεις το όνειρο σου πραγματικότητα και να φτάσεις στα μέρη αυτά, που ποτέ άλλοτε ψαρίσιο μάτι δεν έχει δει. Μα μονάχα δεν σου είπαν ότι αυτός ο θησαυρός δεν είναι ένα πράγμα υλικό, αλλά βρίσκεται εκεί που ποτέ δεν έψαξες, μέσα σου, σκέψου λοιπόν ποιος είσαι, τι θέλεις και όλα τα άλλα θα γίνουν» και νε αυτές τις λέξεις η γέρικη χελώνα άρχισε να αναδύεται προς την επιφάνεια, και ξαφνικά λέει : «ωχ, παραλίγο να το ξεχάσω! Πρέπει να πας στο πιο βαθύ μέρος του ωκεανού, εκεί που μόνο τα γενναία ψάρια μπορούν να φτάσουν, στο κέντρο του υφάλου, που τα δυο ρεύματα ενώνονται και το νερό γίνεται μωβ και οι ακτίνες του ηλίου είναι διαφορετικές, εκεί θα βρεις τον Τροπικάλιων, μόνο αυτός ξέρει τι πρέπει να κάνεις».

Έπειτα αφού έφυγε μου πήρε πολύ ώρα να συνέλθω. Νόμιζα ότι όλα αυτά τα ονειρεύτηκα, ίσως τίποτα από όλα αυτά να μην είχε συμβεί, και τώρα πια που έχουν περάσει τόσα χρόνια από εκείνη τη μέρα δεν ξέρω στα αλήθεια αν ποτέ συνάντησα αυτή τη γέρικη χελώνα ή ήταν όλα στο μυαλό μου.  (Συνέχεια…)